اختلال تیک (TIC) به حرکات و انقباضات عضلانی و یا اصوات غیرطبیعی، ناگهانی، سریع، تکراری، متناوب، قالبی و کلیشه‌ای، بدون ریتم و غیر ارادی اطلاق می‌شود. تیک‌ها جزو اختلالات پیچیده عصبی محسوب نمی‌شوند و متخصصان مربوطه می‌توانند با تجویز خود این اختلال را از بین ببرند. تیک‌ها با افزایش فشار روانی و عصبی، استرس، خستگی، هیجانات مثبت و منفی، گرما، تشدید و در موقعیت‌های اضطراب آور و پر استرس افزایش می‌یابند. تمرکز روی تیک، باعث تشدید آن می‌شود و هر چه بیشتر حواس فرد مبتلا به تیک معطوف شود، تیک نیز افزایش می‌یابد. تیک‌ها حین فعالیت‌های ارادی و تمرکز فکری و هنگامی که فرد کاملاً غرق انجام فعالیتی گردد بطوری که تمام حواس خود را متمرکز آن فعالیت خاص کند، کاهش یافته و یا کاملاً ناپدید می‌شود و در خواب از بین می‌روند. اگر چه تیک‌ها به صورت غیر ارادی ظاهر می‌شوند ولی کاملاً غیر ارادی نیستند و فرد می‌تواند برای مدت کوتاهی جلوی آنها را بگیرد. اما پس از مدتی دیگر مقابله با تیک غیر ممکن گردیده و مقابله با ‌آن هیچ فایده‌ای نخواهد داشت و فرد ناچار به تسلیم خواهد شد. تیک راهی برای تخلیه فشار‌ها و تنشهای روانی و جسمی در فرد مبتلا است، بنابراین سرکوب آن استرس‌زا می‌باشد. عوامل زیست شناختی و ژنتیکی و برخی واسطه‌های شیمیایی، نقش مهمی در پیدایش این اختلال دارند و عوامل روان شناختی و عوامل محیطی، عاطفی و هیجانی تنها در تشدید تیک‌ها موثرند و نقشی در به وجود آمدن تیکها ندارند. اکثر تیک‌هایی که تازه آغاز شده‌اند، اغلب نیاز به درمان ندارند. مسیر محدود و گذرایی دارند و به سمت اختلال جدی‌تری پیش نمی‌روند و حداکثر طی دوره‌های استرس ‌آور عود می‌کنند. اگر تیک بیش از ۱۲ماه ادامه یابد، تیک‌های مزمن و پایدار به حساب می‌آیند و معمولاً انقباض ماهیچه در آن ها بیش از حد و بسیار شدید است؛ این تیک‌‌ها مشخصاً به‌صورت حمله‌های دوره‌ای هستند و غالباً شدت آن در نوسان بوده و مرتب تغییر می کند. بهترین راه پیشگیری از اختلالات تیک «تخلیه فشار و تنش‌های عصبی» می‌باشد که با فراهم کردن فضاهای تفریح و ورزش می‌توان با آن به مقابله پرداخت. غالباً تعداد تیک‌ها با کاهش فشار روحی و در مواقعی که محیط آرام است و ترس، وحشت و نگرانی وجود ندارد، تقلیل می‌یابند و به حداقل می‌رسد. معمولاً در درمان این اختلال از روش‌های آرام‌بخشی، آموزشی و دارویی استفاده می‌شود. در روش آرام بخشی با استفاده از فنون تن‌آرمیدگی(ریلکسیشن) با دور ساختن تنش بدنی و رها شدن از انقباضات عضلانی، فرد به آرامش می‌رسد.

ته‌بندی: مطلب بالا را داداشم برام ارسال کرد. بجز قسمتی که گفته شده: فرد می‌تواند برای مدت کوتاهی جلوی آنها را بگیرد، تمام نشانه‌هاش را دارم. دارویی که دکتر بهم داده اندکی شدت پرش‌های سرم را کم کرده، باید صبر کنم ببینم با مصرف بیشتر دارو به چه نتیجه‌ای میرسم.