درمان جدید برای ترمیم بافت آسیبدیده نخاع با یک برچسب بیسیم انجام میشود که پالسهای الکتریکی را به سلولهای بنیادی میرساند. این فناوری میتواند بر برخی از موانع بزرگ در مسیر توسعه درمان فلج اندام غلبه کند.
در حال حاضر هیچ درمان موثری وجود ندارد که بتواند آسیب نخاعی را درمان یا معکوس کند زیرا نورونهای نخاع بزرگسالان قابل ترمیم نیستند.
سلولهای بنیادی به دلیل توانایی تبدیل شدن به همه انواع سلول، نویدبخش پیشرفت در حوزه پزشکی ترمیمی هستند. این فرآیند طبیعی را میتوان برای جایگزینی سلولهای مرده یا آسیبدیده با سلولهای جدید و کارآمد مورد استفاده قرار داد. وقتی صحبت از درمان آسیبهای نخاعی به میان میآید، میتوان از سلولهای بنیادی پیوند زدهشده به اعصاب آسیبدیده استفاده کرد تا به نورونهای کارآمد تبدیل شوند. با وجود این، تبدیل سلولهای بنیادی عصبی در بدن بسیار چالشبرانگیزتر از محیط آزمایشگاه است زیرا ترکیب پیچیده مولکولهای اطراف سلولهای بنیادی در محل آسیب میتواند توانایی آنها را برای درست تبدیل شدن محدود کند.
یک شوک برای تقویت ترمیم
یکی از مؤثرترین روشها برای بهبود توانایی تبدیل سلولهای بنیادی، فرستادن پالسهای الکتریکی به آنهاست. این روش نه تنها به تبدیل سلولها کمک میکند، بلکه باعث ایجاد سیناپسها یا اتصالات بین نورونها میشود که میتوانند مدت بقای آنها را افزایش دهند. به رغم امیدبخش بودن این روش، یک چالش بزرگ در انتقال پالسهای الکتریکی به سلولهای بنیادی درون نخاع وجود دارد. تحریک الکتریکی معمولی عموما شامل سیم و الکترود است که به جراحی نیاز دارد. سیمها، الکترودها و جراحی ممکن است به آسیبهای ثانویه، التهاب، درد و عفونت منجر شوند. پژوهشگران برای غلبه بر این مشکل، به دنبال توسعه یک جایگزین بیسیم به منظور افزایش تلاش سلولهای بنیادی در ترمیم نخاع بودند.
تحریک سلولهای بنیادی از راه دور
برچسب الکترومغناطیسی توسعهیافته میتواند پالسهای الکتریکی را به سلولهای بنیادی برساند که روی برچسب قرار داده شدهاند. اگرچه برچسب به کاشت از طریق جراحی نیاز دارد اما بیسیم بودن آن و استفاده از مواد زیستسازگار میتوانند از آسیب بیشتر به بافت نخاع جلوگیری کنند و خطر عفونت و سایر عوارض جانبی ناخواسته را به حداقل برسانند. این برچسب از نانوصفحات گرافیتی ساخته شده است که رسانای الکتریسیته هستند و برای سلولها سمی نیستند. هنگامی که برچسب در معرض میدان مغناطیسی قرار میگیرد، سیگنالهای الکتریکی را تولید میکند که میتوان آنها را از بیرون بدن با استفاده از آهنرباهای در حال چرخش ایجاد کرد. پژوهشگران با تغییر سرعت چرخش آهنرباها توانستند قدرت و فرکانس سیگنال الکتریکی را که به سلولهای بنیادی روی برچسب فرستاده شده بود، تنظیم کنند.
آزمایشهای انجامشده روی موشها نشان دادند که این برچسب به طور قابل توجهی ترمیم را بهبود میبخشد و حتی به عنوان یک لایه محافظ برای نخاع عمل میکند. همچنین، مشخص شد که برچسب حتی ۲۸ روز پس از جراحی به التهاب منجر نمیشود و اگرچه باید در آزمایشهای بلندمدت تایید شود اما پژوهشگران معتقدند که ممکن است نیازی به برداشتن برچسب نباشد و تعداد جراحیهای معمول به حداقل برسد. پژوهشگران پس از بررسی سلولهای در حال رشد روی برچسب گزارش دادند که پالسهای الکتریکی، نسبت سلولهای بنیادی را که به نورونهای بالغ تبدیل میشوند، از ۱۲.۵ درصد به ۳۳.۷ درصد افزایش میدهند. این گروه پژوهشی نتیجه گرفتند که ترکیب درمان با سلولهای بنیادی و تحریک الکتریکی میتواند تأثیر بسیار بیشتری را در ترمیم بافت عصبی پس از آسیب نخاعی نسبت به استفاده جداگانه از این دو روش داشته باشد. این برچسب الکترومغناطیسی، نویدبخش درمان از راه دور آسیب نخاعی و سایر بیماریهای سیستم عصبی مرکزی و محیطی است. پیش از اینکه درمان در یک محیط بالینی وسیعتری به کار برود، آزمایشهای بالینی بیشتری باید انجام شوند. این که چقدر طول میکشد تا درمان مورد استفاده قرار بگیرد، به عوامل متعددی بستگی دارد اما قطعا قرار است روزی به درمان این آسیب ناتوانکننده کمک کند.منبع
یک دستگاه کوچک و انعطاف پذیر که دور نخاع پیچیده میشود، میتواند پیشرفتی در درمان آسیبهای ستون فقرات باشد. آزمایشات روی حیوانات زنده و جسد انسان نشان داد که این دستگاه همچنین میتواند حرکت اندامها را تحریک کند و صدمات کامل نخاع را دور بزند . به گفته محققان، این بدان معناست که این دستگاه توانایی بازگرداندن ارتباط بین مغز و نخاع از دست رفته یا آسیب دیده را دارد. این دستگاه شامل ایمپلنتهای بسیار نازک و با وضوح بالا است که در اطراف کل نخاع پیچیده شده است و برای اولین بار یک نمای ۳۶۰ درجه ایمن از ستون فقرات ایجاد میکند.
سرپرست تیم تحقیق، میگوید: بیشتر فناوریها برای نظارت یا تحریک نخاع تنها با نورونهای حرکتی در امتداد پشت یا قسمت پشتی نخاع تعامل دارند. این رویکردها فقط میتوانند بین ۲۰٪ تا ۳۰٪ از ستون فقرات برسند، بنابراین شما یک تصویر ناقص دریافت میکنید. به گفته محققان، این دستگاهها تنها چند میلیونم متر ضخامت دارند و برای کارکردن به حداقل قدرت نیاز دارند. نازک بودن دستگاه به این معنی است که میتواند سیگنالها را بدون آسیب رساندن به اعصاب ضبط کند، زیرا به خود نخاع نفوذ نمیکند. این یک فرآیند دشوار بود، زیرا ما قبلاً ایمپلنت ستون فقرات را به این روش انجام ندادهایم، و مشخص نبود که بتوانیم با خیال راحت و با موفقیت آنها را در اطراف ستون فقرات قرار دهیم. اما به دلیل پیشرفتهای اخیر در زمینه مهندسی و جراحی مغز و اعصاب، سیارات در یک راستا قرار گرفتهاند و ما پیشرفتهای عمدهای در این زمینه مهم داشتهایم. آزمایشات روی موش های آزمایشگاهی نشان داد که این دستگاه میتواند حرکت اندام را با زمان واکنش بسیار نزدیک به رفلکس های طبیعی انسان تحریک کند. به گفته محققان، این نشان میدهد که ممکن است ایمپلنتهای مغزی برای بازگرداندن حرکت در افراد مبتلا به آسیب نخاع ضروری نباشد چیزی شبیه به این دستگاه برای بازگرداندن ارتباط رفت و برگشت.
محققان هشدار می دهند که درمان آسیب های ستون فقرات بر اساس این فناوری هنوز سالها باقی مانده است. با این حال، این دستگاه میتواند چنین درمانهایی را با ارائه جامعترین دیدگاهی که تاکنون از فعالیت نخاع داشته است، سرعت بخشد. مطالعه مستقیم کل نخاع در انسان تقریبا غیرممکن است، زیرا بسیار ظریف و پیچیده است. نظارت در حین جراحی به ما کمک میکند تا نخاع را بدون آسیب رساندن به آن بهتر درک کنیم، که به نوبه خود به ما کمک میکند تا درمانهای بهتری برای شرایطی مانند درد مزمن، فشار خون بالا یا التهاب ایجاد کنی. این رویکرد پتانسیل عظیمی را برای کمک به بیماران نشان میدهد. منبع
در یک کارآزمایی بالینی چند رشتهای، که شرکتکنندگان دچار آسیبهای نخاعی ناشی از تصادفات وسایل نقلیه موتوری، افتادن و علل دیگر بودند. شش نفر از ناحیه گردن آسیب دیدند. چهار نفر از ناحیه کمر آسیب دیدند. سن شرکتکنندگان از ۱۸ تا ۶۵ سال بود.
سلولهای بنیادی شرکتکنندگان با برداشتن مقدار کمی چربی از یک برش ۱ تا ۲ اینچی در شکم یا ران جمعآوری شد. طی چهار هفته، سلولها در آزمایشگاه به ۱۰۰ میلیون سلول افزایش یافت و سپس به ستون فقرات کمری بیماران در قسمت پایین کمر تزریق شد. در طی دو سال، هر شرکتکننده در مطالعه ۱۰ بار در کلینیک تحقیقاتی مورد ارزیابی قرار گرفت. سرپرست این تیم تحثیثاتی افزود، اگرچه مشخص است که سلولهای بنیادی به سمت مناطق التهابی حرکت میکنند، در این مورد محل آسیب نخاعی و مکانیسم تعامل سلولها با نخاع کاملاً شناخته نشده است. بهعنوان بخشی از این مطالعه، محققان تغییرات MRI و مایع مغزی نخاعی شرکتکنندگان و همچنین در پاسخ به درد، فشار و سایر احساسات را تجزیه و تحلیل کردند. محققان به دنبال سرنخهایی برای شناسایی فرآیندهای آسیب در سطح سلولی و راههایی برای بازسازی و بهبود بالقوه هستند. نخاع، توانایی محدودی برای ترمیم سلولهای خود یا ساخت سلولهای جدید دارد. بیماران معمولاً بیشتر دوره بهبودی خود را در ۶ تا ۱۲ ماه اول پس از وقوع آسیب تجربه میکنند. بهبود عموماً ۱۲ تا ۲۴ ماه پس از آسیب متوقف میشود. یکی از نتایج غیرمنتظره کارآزمایی این بود که دو بیمار با آسیب ستون فقرات گردنی ۲۲ ماه پس از آسیب سلولهای بنیادی دریافت کردند و پس از درمان یک سطح در مقیاس ASIA بهبود یافتند. دو نفر از سه بیمار با آسیب کامل به ستون فقرات قفسه سینه، به این معنی که هیچ احساس یا حرکتی در زیر آسیب بین قاعده گردن و وسط پشت نداشتند و پس از درمان دو سطح ASIA بالا رفتند. هر کدام کمی احساس و کنترل حرکت را زیر سطح آسیب به دست آوردند. بر اساس درک محققان از آسیب طناب نخاعی قفسه سینه، تنها ۵ درصد از افرادی که آسیب کامل دارند انتظار میرود هر گونه احساس یا حرکتی را به دست آورند. در آسیب نخاعی، حتی یک بهبود خفیف میتواند تفاوت قابل توجهی در کیفیت زندگی بیمار ایجاد کند. منبع
دانشمندان چینی موفق به ساخت نخاع مصنوعی برای انسان به وسیله سلولهای بنیادی شدند تا با این اقدام توانایی حرکتی را به افراد آسیبدیده در ناحیه نخاع را بازگردانند.
در یک تحقیق بیسابقه در آزمایشگاه دولتی زیستشناسی رشد مولکولی در چین، دانشمندان چینی موفق به ساخت نخاع مصنوعی برای انسان به وسیله سلولهای بنیادی شدند تا با این اقدام توانایی حرکتی را به افراد آسیبدیده در ناحیه نخاع را بازگردانند.
این بافت بیولوژیکی با عصبهای گیرنده و فرستنده میزبان پیوند میشود و باعث برقراری دوباره مدارهای عصبی قطع شده و همچنین باعث بهبود پتانسیلهای تحریک عصبی و عملکرد اندامهای انسانها با آسیب نخاعی میشود.
در این آزمایشگاه، از مهندسی بافت برای ساخت بافت شبیه به نخاع جنینی انسان با ویژگیهای عصبی قسمت پشتی و شکمی استفاده شده است و برای این کار سلولهای بنیادی عصبی انسان در آزمایشگاه روی داربست کلاژن به انواع مختلف عصبهای قسمت پشتی و شکمی تبدیل شدند.منبع
پسینه:سال سقوط سال فرار سال گریز و انتظار ، فصل شکفتن فلز سال سیاه ۲۰۰۰ کامپیوتر خریدیم و الان ۲۰ ساله که دارم وبلاگ آشنایی با یک معلول قطع نخاع را مینویسم، در این مدت اخبار زیادی پیرامون درمان ضایعات نخاعی منتشر شده و امیدوارم دانش بشر روزی بجایی برسه که بایه آمپول بشه نخاع را به حالت قبل آسیب برگرداند. اگر امروز من آن آمپول درمان کننده ضایعات نخاعی را در دست میداشتم، بعد۳۰ سال زیستن با ضایعه نخاعی، هرگز از آن استفاده نمیکردم. چون تحمل آشکار شدن درد و رنج بدن فرسودهام را ندارم.
ایلان ماسک اعلام کرد که برای اولین بار یک تراشه مغزی نورالینک در مغز یک انسان کاشته شده است.
ظاهراً این کاشت موفقیت آمیز بوده و ماسک نیز گفته است که این بیمار اکنون یک روز پس از جراحی به خوبی در حال بهبودی است.
هدف شرکت نورالینک که توسط ایلان ماسک تاسیس شده، ایجاد رابطهای مغز و رایانه(BCI) است که پس از دریافت چراغ سبز از سازمان غذا و داروی آمریکا(FDA) در پاییز گذشته شروع به جذب بیماران انسانی برای اولین آزمایش بالینی خود کرد.
نورالینک در آن زمان گفت که افرادی که به دلیل آسیب نخاعی گردن یا اسکلروز جانبی آمیوتروفیک(ALS) به فلج چهار اندام(کوادریپلژی) مبتلا هستند، میتوانند برای شرکت در این کارآزمایی واجد شرایط باشند.
این شرکت در بیانیهای نوشت: هدف اولیه BCI ما این است که به افراد توانایی کنترل مکاننما یا صفحه کلید رایانه را تنها با استفاده از افکار بدهیم.
ایلان ماسک هیچ جزئیات دیگری در مورد روند یا وضعیت این جراحی به اشتراک نگذاشته است.
کاشت موفقیت آمیز این تراشه در یک بیمار انسانی نقطه عطف مهمی برای این شرکت خواهد بود. ماسک ادعا کرده است که این تراشه روزی میتواند مردم را قادر به تجربه واقعیتهای متفاوت کند.
بدین ترتیب، اولین انسان روز گذشته تراشه مغزی نورالینک را دریافت کرده است و به گفته ماسک، به خوبی در حال بهبودی است.
هویت اولین بیماران این شرکت فاش نشده است، اما گفته شده بود برای اولین مطالعه موسوم به پرایم(Prime) باید بیش از ۲۲ سال سن داشته باشند، به دلیل آسیب نخاعی یا ALS دچار فلج چهار اندام باشند و بدون سابقه تشنج و سایر ایمپلنتهای فعال مانند ضربانسازها باشند و در حال انجام برنامههایی مانند MRI نباشند.
تراشه نورالینک موسوم به N۱ به شکل و اندازه یک سکه است. این دستگاه جایگزین تکهای از جمجمه بیمار میشود که همسطح با استخوان اطراف آن در زیر پوست قرار میگیرد. تراشه N۱ با ۶۴ سیم ظریف و انعطافپذیر که از لایه سخت و محافظ مغز عبور میکنند، توسط یک ربات جراح به نام R۱ با دقت بالا به قشر زیرین مغز وارد میشود.
این کاوشگرهای سیمی ۱۰۲۴ کانال ارتباط دوطرفه بین مغز و تراشه باز میکنند که سپس به صورت بیسیم با رایانهها و دستگاهها ارتباط برقرار میکند.
این تراشه با کمی آموزش به بیماران این امکان را میدهد که مستقیماً با ذهن خود از این دستگاه استفاده کنند، همانطور که در آزمایش شوندگان اولیه حیوانی(میمونها) دیده شد که با ذهن خود یک بازی رایانهای پینگ پنگ را بازی میکردند.
بنابراین دور نخواهد بود روزی که بیماران مبتلا به فلج چهار اندام بتوانند مثلاً صندلیهای چرخدار برقی یا اندامهای مصنوعی رباتیک را تنها با ذهن خود کنترل کنند، کاری که میتواند به آنها اجازه دهد تا با جهان اطراف خود به روشهایی که قبلا غیرممکن بود، تعامل داشته باشند.
شاید روزی در آینده، این ایمپلنتها به طور بالقوه بتوانند پیامها را در اطراف آسیبهای سیستم عصبی هدایت کنند تا دوباره به اندامهای پایین بدن متصل شوند و برخی از حسها و همچنین کنترل حرکتی را بازیابی کنند.
آنها همچنین میتوانند با قشر بینایی ارتباط برقرار کنند تا بینایی را برای نابینایان به ارمغان بیاورند.
هدف نهایی این است که این فناوری برای عموم مردم در دسترس قرار گیرد. مغز انسان در حال حاضر از طریق رابطهای آهسته مثل صفحه کلید، صفحه نمایش لمسی، نرم افزار تشخیص صدا و غیره با رایانهها ارتباط برقرار میکند. در حالی که قصد ایلان ماسک این است که این مانع را از میان بردارد و امکان انتقال داده با پهنای باند بالا و فوقالعاده سریع بین سختافزار و بدن انسان را فراهم کند.
در آن مرحله است که شاید انسانها بتوانند برای خود دستهای سوم و چهارم با حساسیت لمسی و قدرتی دستهای واقعی خود ایجاد کنند یا یک بدن عنکبوتی کاملا جدید با منبع اکسیژن خاص خود، مناسب برای زندگی در مریخ داشته باشند.
روزی شاید بتوان ذهن دیگران را خواند یا بدن آنها را در اختیار گرفت یا وقتی هوش مصنوعی به میان بیاید، شاید دیگر مانعی به نام زبان برای تعامل و گفتگو وجود نداشته باشد یا شاید بتوان ورزش کونگ فو را دانلود کرد یا حداقل یک فیلم کونگ فو را با چشمان بسته تماشا کرد.
شاید هم دولتها و تبلیغ کنندگان بتوانند ایدهها، انگیزهها و خواستههای خود را مستقیماً در مغز انسانها بکارند. البته همه اینها فقط حدس و گمان است.منبع
از روز اولی که هر کس در جهنم آسیب نخاعی گرفتار میشود ، اجابت مزاج و توالت رفتن زجر آورترین بخش زندگی او میشود ، و همیشه برای من و برای همه دوستان ضایعه نخاعی اجابت مزاج و به موقع و راحت توالت رفتن ، بزرگترین دغدغه فکری و بزرگترین چالش جسمی بوده و هست.
متاسفانه اجابت مزاج و توالت رفتن برای ما ضایعه نخاعیها یک مبارزه مدام و تمام نشدنی است که هر هفته و هر ماه و هر سال شکل عوض میکند و همیشه این رودهها هستند که روشهای ما براشون عادی و بیتاثیر میشه و ما را به مصیبت میکشد.
خیلی از دوستان که سالهاست محبوس کالبد خاکی خسته از زخم نخاع هستند ، برای تخلیه روده از روش وارد کردن آب از راه مقعد به درون روده استفاده میکنند.
مهمترین چالش پیش روی این روش؛ تخلیه کامل رودهها و پاکسازی کامل رودهها از مدفوع و آب ورودی است. اگر این پاکسازی کامل صورت نگیرد قطعا در زمان و مکان نادرست ، ناخواسته ، مواد باقی مانده در روده ، تخلیه میشود و باعث دردسر و عذاب برای خود و اطرافیان میشود. پس اگر از این روش استفاده میکنید و این اتفاق براتون رخ میدهد، بهتر است پس از تخلیهی روده برای پاکسازی روده از آب که وارد کردهاید وقت بیشتری بگذارید.
تحقیقات نشان داد که داروی KCL-286 با فعال کردن گیرنده اسید رتینوئیک بتا (RARb) در ستون فقرات برای بهبود بهبودی عمل می کند توسط شرکت کنندگان در یک کارآزمایی بالینی فاز ۱ به خوبی تحمل شد. ، بدون عوارض جانبی شدید. محققان اکنون به دنبال بودجه برای آزمایش فاز ۲a هستند که ایمنی و تحمل دارو را در مبتلایان به ضایعه نخاعی مطالعه می کند. تحقیقات قبلی توسط گروه های مختلف نشان داده است که رشد عصبی را می توان با فعال کردن گیرنده RARb2 تحریک کرد، اما هیچ دارویی مناسب برای انسان ساخته نشده است. KCL-286، یک آگونیست RARb2 1 ، توسعه داده شد و در اولین مطالعه در انسان برای آزمایش ایمنی آن در انسان استفاده شد.
مطالعات برای تعیین محدوده دوز ایمن یک دارو با ارائه دوزهای کوچک به شرکت کنندگان قبل از افزایش تدریجی دوز ارائه شده طراحی شده است. محققان به دنبال هر گونه عوارض جانبی هستند و نحوه پردازش دارو در بدن را اندازه گیری می کنند. مطالعات چگونگی تعامل بدن با تجویز مکرر دارو را بررسی میکند و پتانسیل تجمع دارو در بدن را بررسی میکند.
محققان دریافتند که شرکتکنندگان میتوانند با خیال راحت دوز ۱۰۰ میلیگرمی از KCL-286 را بدون عوارض جانبی شدید مصرف کنند.
نویسنده ارشد این مطالعه، گفت: “این اولین قدم مهم در نشان دادن قابلیت KCL-286 در درمان آسیب های نخاعی است. مطالعه روی انسان نشان داده است که دوز ۱۰۰ میلی گرمی که از طریق یک قرص تحویل داده می شود، می تواند با خیال راحت توسط انسان مصرف شود. امیدواریم اکنون تمرکز ما بر روی بررسی اثرات این مداخله در افراد مبتلا به ضایعات نخاعی باشد. نتایج این مطالعه پتانسیل مداخلات درمانی برای ضایعات نخاعی را نشان می دهد، و من به آنچه تحقیقات آینده ما خواهد یافت امیدوار هستم. منبع
هفته گذشته وقت داشتم بیمارستان بستری بشم جهت خارج کردن فنر بین کلیه تا مثانه.
اولین قدم برای رفتن به بیمارستان این بود که باید پنجشنبه زنگ میزدم به سامانه حمل و نقل جانبازان و معلولین جهت درخواست سرویس رفت و برگشت برای شنبه. روالش اینطوریه. متاسفانه همون اول مهمترین کاری را که باید انجام میدادم را یادم رفت. خلاصه با کلی استرس و تماس با مساعدت پرسنل زحمتکش سامانه، سرویس رفت انجام شد.
مشکل بعد، نبودن تشک مواج در بیمارستان بود، که اون هم با مساعدت پرسنل بخش ارولوژی وقتی در اتاق عمل بودم، مهیا شده بود.
در هنگام آماده شدن قبل عمل، دستیاران دکتر، در مانیتور روی دیوار، تصویر سیتی اسکن جدیدم را برسی میکردند و گزارش پزشک رادیولوژی را میخواندند و من شنیدم که میگفتند، DJD ستون فقرات مشهود است. دکترها هم داشتن روی تصویر ستون فقرات مانور میدادن و دیدم که دنبالچه به دنبال خودم منحرف شده و بقیه مهرهها هم راحت و آسوده هرکدوم یک طرف مشغول بریک دنس بودند.
قرار بود که ۲۴ ساعته مرخص بشم، اما به دلیل تب و لرز مرخصم نکردن و ۲۴ ساعت در وقت اضافه به صرف سرم و آنتیبیوتیک ازم پذیرایی بنمودندی.
طناب نخاعی، بزرگراه اطلاعاتی بدن است. پیامهای بین مغز و هر قسمت دیگر بدن با سرعت فوقالعاده بالا به گروه ضخیم اعصاب میروند. بدین ترتیب، آسیب رسیدن به این بخش میتواند ناتوانکننده باشد و احساس یا تحرک را در مناطق آسیب دیده بدن بیماران از بین ببرد.
جای تعجب نیست که یافتن راههای جدید برای ترمیم کردن این آسیبها، یکی از حوزههای کلیدی تحقیقات است. پژوهشهای اخیر با استفاده از ایمپلنتهایی انجام شدهاند که ناحیه آسیبدیده، پیوند سلولهای عصبی و پروتئینها و مولکولها یا ترکیباتی که به تحریک رشد مجدد عصبی کمک میکنند را دور میزنند و موفقیتهایی را به دست آوردهاند.
پژوهشگر ارشد این پروژه گفت: ما پنج سال پیش نشان دادیم که رشتههای عصبی را میتوان در صدمات کامل نخاعی از نظر آناتومیک بازسازی کرد اما همچنین متوجه شدیم که این کار برای بازگرداندن عملکرد حرکتی کافی نیست زیرا رشتههای جدید در مکانهای مناسب سمت دیگر ضایعه نتوانستند به آنها متصل شوند.
پژوهشگران برای رفع کردن این مشکل، فرآیندهای طبیعی ترمیم را که پس از آسیب جزئی نخاع اتفاق میافتند، مورد بررسی قرار دادند. این گروه پژوهشی با استفاده از روشی به نام «توالییابی آرانای هستهای تک سلولی»، آکسونهای خاصی را شناسایی کردند که برای بازگرداندن عملکرد حرکتی نیاز به ترمیم دارند و بررسی کردند که چگونه میتوانند هدف مناسب را در طرف دیگر محل آسیبدیده پیدا کنند.
پژوهشگران با استفاده از این بررسی، یک روش ژندرمانی جدید ابداع کردند که با چند روش به طور همزمان برای تقویت اتصال مجدد اعصاب کار میکند. این درمان، برنامههای رشد را در نورونهای خاصی فعال میسازد تا رشتههای عصبی کلیدی را بازسازی کند، پروتئینهای خاصی را که به رشد نورونها در بافت آسیبدیده کمک میکنند، تنظیم کند و مولکولهایی را به کار بگیرد که اعصاب بازسازیکننده را به سمت اهدافشان در طرف دیگر هدایت میکنند.
در آزمایشهای انجام شده روی موشهای مبتلا به آسیبهای طناب نخاعی، پژوهشگران دریافتند که موشهای درمانشده توانایی راه رفتن را در عرض چند ماه به دست آوردهاند و در نهایت، مشابه موشهایی راه میروند که از آسیب جزئی بهبود یافته بودند.
اگرچه هنوز کارهای زیادی باید انجام شوند تا بتوان این نوع درمان را برای انسان اعمال کرد اما پژوهشگران میگویند که این یک گام کلیدی برای رسیدن به هدف نهایی است.
انتظار میرود که ژندرمانی به اندازه سایر روشهای شامل تحریک الکتریکی نخاع، قوی عمل کند. ما معتقدیم که یک راه حل کامل برای درمان آسیب نخاعی، به هر دو رویکرد ژندرمانی برای رشد مجدد رشتههای عصبی مرتبط و تحریک ستون فقرات برای به حداکثر رساندن توانایی رشتهها و نخاع به منظور ایجاد حرکت نیاز دارد. منبع
شرکت نورالینک اعلام کرده است که اکنون درخواستهای داوطلبین انسانی را که مایل به کاشت رابط رایانهای آزمایشی N۱ این شرکت در مغز خود هستند، میپذیرد.
اولین مطالعه انسانی نورالینک، به نام پرایم برگرفته از سرواژههای کلمات رابط دقیق رباتیک کاشته شده مغز و رایانه به زبان انگلیسی، توجه افراد مبتلا به فلج چهار اندام به دلیل آسیب نخاعی گردن یا اسکلروز جانبی آمیوتروفیک را به خود جلب میکند. آنها همچنین باید دستکم ۲۲ سال سن داشته باشند و یک مراقب ثابت و قابل اعتماد نیز داشته باشند.
ماسک در سال ۲۰۲۲ گفت که قصد دارد این دستگاه را در مغز خودش قرار دهد، اما بعید به نظر میرسد که او جزو اولین دسته از شرکتکنندگان در آزمایش باشد.
شرکت نورالینک که در سال ۲۰۱۶ تشکیل شد، در حال توسعه فناوری است که مغز انسان را با یک رابط رایانهای ادغام میکند تا افراد مبتلا به بیماریهای عصبی را قادر سازد با دستگاههای مختلف ارتباط برقرار کرده و آنها را کنترل کنند.
به عنوان مثال، فردی که فلج است، به طور بالقوه میتواند از تلفن خود صرفا با تصور حرکت دادن دستهایش استفاده کند. با این حال، در دراز مدت، ایلان ماسکِ همیشه جاهطلب پیشنهاد میکند که این فناوری میتواند انسانها را به «شناخت مافوق بشری» مجهز کند.
نورالینک میگوید که قبل از تلاش برای رسیدن به آن افقهای دور، میخواهد از مطالعه پرایم برای ارزیابی ایمنی ایمپلنت N۱ و ربات جراحی R۱ استفاده کند.
همچنین عملکرد اولیه رابط مغز و رایانه خود را که افراد فلج را قادر میسازد تا دستگاههای خارجی را با افکار خود کنترل کنند، ارزیابی کند.
نورالینک در پستی در وبسایت خود توضیح داده است: در طول این مطالعه، ربات R۱ برای قرار دادن نخهای بسیار ظریف و انعطافپذیر ایمپلنت N۱ در ناحیهای از مغز که تصمیم برای حرکت را کنترل میکند، به کار میرود. هنگامی که ایمپلنت N۱ در جای خود قرار گیرد، از نظر زیبایی شناختی نامرئی است و برای ضبط و انتقال سیگنالهای مغز به صورت بیسیم به اپلیکیشنی که تصمیم برای حرکت را رمزگشایی میکند، وابسته است.
این شرکت افزود که هدف اولیه رابط مغز و رایانه اعطای توانایی به افراد برای کنترل نشانگر یا صفحه کلید رایانه با استفاده از افکار است.
به گفته نورالینک مطالعه پرایم نشان دهنده گام مهمی در تلاش برای توسعه یک رابط مغزی برای ایجاد استقلال در افرادی است که نیازهای پزشکی برآورده نشده دارند.
نورالینک سال گذشته فیلمی از یک میمون با رابط مغزی رایانهای منتشر کرد که در حال انجام بازی پونگ صرفا با فکر کردن در مورد آن بود. همچنین با استفاده از همین روش توانست نشانگر ماوس را حرکت دهد.
این شرکت به دلیل استفاده از حیوانات در تحقیقات خود با انتقاداتی نیز روبرو شده است، به رغم اینکه اصرار دارد که همیشه با احتیاط با آنها رفتار میکند. اوایل این ماه، ماسک به ادعاهایی مبنی بر اینکه از ۲۳ میمون دارای ایمپلنت ۱۵ مورد مردهاند، پاسخ داد و گفت: هیچ میمونی در نتیجه کاشت نورالینک نمرده است و افزود که در آزمایشهای اولیه روی حیوانات از میمونهای دارای بیماری لاعلاج استفاده کرده است.
شرکتهای دیگر پیش از این فناوری مشابه نورالینک را توسعه دادهاند. برای مثال، برین گیت به یک مرد فلج این امکان را داده است تا با تبدیل دستخط تصوری خود به متن، افکار خود را به اشتراک بگذارد.
اکنون هنوز روزهای اولیه برای نورالینک است، اما امید میرود که این فناوری روزی بتواند به ایجاد مزایای واقعی برای افراد فلج منجر شود یا حتی امیدهای بزرگ ماسک برای دستیابی به چیزی بسیار بزرگتر را برآورده کند. منبع
پسینه: همیشه به همه گفتم، شما باید تا پایان عمر با شرایطی که دارید زندگی گنید و اصلا و ابدا اکنون خودتون را معطل آینده دور و نا معلوم نکنید.