با این همه چاله توی کوچه‌ها آدم سالم نمی‌تونه راحت راه بره چه برسه به من معلول و ویلچری؛ حتی توی خیابان هم نمیشه راحت با ویلچر حرکت کرد, چرا که ماشین‌ها هم نمی‌تونن راحت از روی بعضی از چاله‌ها و سرعت گیرها عبور کنند.
این همه مانع باعث میشه که من ویلچری تمایلی به بیرون رفتن از منزل نداشته باشم؛ پس یه معلول وقتی احساس دل‌تنگی کرد چه باید بکنه؟؟ مگه چقدر میشه توی خونه آدم خودش را با امکاناتی که در اختیار داره سرحال نگه داره؟؟ بعضی از دوستان معلول هستند که خودشون اتومبیل دارن و با دستی کردن گاز و ترمز اتول‌شون رانندگی می‌کنن. داشتن ماشین شخصی برای افراد معلول بخصوص کسانی که ویلچری هستند یک نیاز واجبه, اتومبیل باعث میشه که شخص معلول به تحصیل, کار, درمان, ورزش و تفریح, اهمیت بده و اینطوری به اعتماد به‌نفس برسه. من هر وقت ماشین سوار میشم ویلچرم را تا اونجا که ممکنه به درب ماشین نزدیک می‌کنم(تا بتوانم وارد ماشین بشم) به همین دلیل همیشه ساق و زانوی هر دوپام می‌گیره به زیر درب ماشین و برای مدت‌ها زخم میشه. اتومبیل یه معلول ویلچری(قطع نخاع)
باید این ویژگی‌ها را داشته باشه: ۱_حتما دودرب باشه تا بزرگی درب‌های ورودی ماشین باعث بشه: ویلچر و کسانی که به معلول جهت ورود به ماشین کمک می‌کنند به راحتی کنار صندلی ماشین قرار بگیرند. ۲_حتما باید گیربکس و دنده اتوماتیک باشه. ۳_به دلیل ضعف عمومی همه‌ی معلولان فرمان اتومبیل هیدرولیک باشه. ۴_به دلیل کار نکردن سیستم تعریق بدن نخاعی‌ها حتما کولر دار باشه تا شخص گرمازده نشه. ۶_صندوق عقب بزرگی برای گذاشتن ویلچر داشته باشد. ۷_ارزان و یا یارانه‌ای باشد. فقط یک مارک از اتومبیل‌هایی که در صنایع ایران تولید میشه این ویژگی‌ها را داره و مناسب حال ویلچری‌ها است:(سینادII).

پاپوش: خدمت دوستان عرض کردم که رئیس جمهور محترم و الآن خیلی محبوب من, دستور رسیدگی و پیگیری به شکایتی که بنده ایمیلی برای ایشان فرستاده بودم را داده‌اند, نتیجه‌ی کار چی بشه معلوم نیست, اما چیزی که قابل توجه استش پاسخ گو بودن جناب رئیس جمهور است. پس دوستان مشکلات و نیازهاشون(مثلا یه چیزی شبیه همین متن) را برای رئیس جمهور بفرستن به امید روزهای بهتر و صاحب اتول شدن.  

آزمایش خطای چشم 
ایمیل رئیس جمهور محترم