عجب دنیایه جالبیه دنیایه وبلاگستان فارسی. قدیم‌ها جوون‌ها با فیلم‌های فارسی زندگی می‌کردن حالا با پیشرفت زمانه و علم و محدودیت‌ها فیلم فارسی جاش رو به وبلاگ فارسی داده. شباهت وبلاگ فارسی را به فیلم
فارسی اینطوری میشه گفت: اینجا کلی سلطان قلب ها هست, گنج قارون هست، در امتداد شب هست، یه حسن کچل هم هست. کسی که وبلاگ میزنه و می‌نویسه و نوشته‌هاش رو جلوی چشم عموم می‌گذاره و کامنت دونی را هم باز می‌گذاره یعنی اینکه خودش را برای هر نوع نظر مثبت یا منفی آماده کرده، آمآا نمیدونم چرا اگه به کسی بگی فلانی، فلان جایه چیزت رو اگه فلان طوری کنی, آدم میتونه از چیزت بیشتر استفاده کنه، سریع ترش می‌کنه. آیا اینجا فقط باید به‌به و چه‌چه زد؟؟ یه چیزی که برام خیلی جالبه اینه که اینجا هیچ کس دوست نداره اسم واقعی خودش رو بنویسه، انگالی اسم‌ها هم باید مجازی باشه تا بشه. از عجایب اینجا اینه: سلام من آپ هستم. نمی‌دونم چرا خیلی ها دوست دارن با این اسم خودشون را معرفی کنن. تازه وقتی که میری ببینی آپ
کیه با چند تا اسم دیگه روبرو میشی که اصلا معلوم نمی‌کنه طرف مرده زنه یا….؟؟ خلاصه وبلاگ برای خیلی ها شده: زندگی, دوست, عشق, خنده,گریه, استاد, سسک و……… چهارمین سال تولد وبلاگستان فارسی هرچه که باشه مبارکه‌هه‌هه.
پاورقی : بعضی وقت‌ها دوستان به من گله می‌کنن که: اگه ما به تو سر نزنیم تو به ما سر نمی‌زنی؟!!؟ جواب من همیشه نه بوده و هست، چون نوشته‌های
من بدرد تعداد اندکی از بروبچ می‌خوره به همین دلیل، دلیلی نمی‌بینم که بخوام کسی را به این وبلاگ بکشم، هرکسی که تا حالا اومده اینجا بعد مالیدن یگآلمه
پیه مطالب وحشتناک به تنش، خودش با میل خودش اومده. من چون می‌دونم
نوشته هام بدرد هرکسی نمی‌خوره برای همین همیشه هر ارتباط را آخرین ارتباط تصور می‌کنم و پی‌گیر هیچ ارتباطی نمی‌شم.

ابول سعید ۶۶

بازدیدها: 33