محققین می‌گویند که گروهی کوچک از افراد معلول بعد از این که سلول‌های بنیادی عصبی به طناب نخاعی آنها پیوند شد، تاحدی احساس بازیابی حسی داشتند. تزریقات آزمایشی توانایی بیماران در حرکت دادن پاها و سایر عضلات، زیر آسیب نخاعی شدید اتفاق افتاده در وسط کمر، را احیا نکرد. اما محققین می‌گویند که بازیابی برخی توانایی حسی پیشنهاد می‌کند که سلول‌های بنیادی تا حدی آسیب نخاعی را ترمیم می‌کنند. آنها می‌گویند که ۱۲ بیمار که پیوند سلول‌های بنیادی را دریافت کردند، بهبود معناداری را در احساس نشان دادند. مطالعه نشان می‌دهد که سلول‌های بنیادی عصبی تولید شده به وسیله محققین بی‌خطر بوده و هیچ گونه عوارض جانبی را ایجاد نکرده است. محققین در صدد هستند که در گام بعدی این سلول درمانی را در بیمارانی که آسیب نخاعی گردنی رنج می‌برند تست کنند. این محققین می‌گویند که این افراد می‌توانند برخی عملکردهای حرکتی شان را بدست آورند که ممکن است شامل حرکت دادن بازوها و حتی دست هایشان باشد. این مطالعات می‌تواند منجر به بهبود کیفیت زندگی این بیماران شود. منبع

محققین روشی را ایجاد کرده اند که به موجب آن عملکرد عضلات دخیل در تنفس را بازیابی می‌کنند حتی اگر بیش از یک سال از فلج شدن این عضلات گذشته باشد. این مطلب می‌تواند امیدها را در بیمارانی که دچار آسیب‌های نخاعی شدید هستند و برای تنفس به دستگاه تهویه نیاز دارند زنده نگه دارد. این مطالعه گامی حیاتی را در مورد بازتوانی فلج طولانی مدت عضلات دیافراگم ارائه میدهد که این عضلات به وسیله فیبرهای عصبی که از بخش بالایی ساقه مغز می‌آیند فعال می‌شوند. کسانی که دچار آسیب نخاعی باشند نمی‌توانند سیگنالهای لازم را به نوورنهای حرکتی بفرستند و در نتیجه این عضلات فعال نشده و عملکرد حیاتی تنفس مختل می‌شود. این مطالعه دو روش را برای برداشتن این مشکل از پیش روی ارائه میدهد. محققین روی گروهی از اعصاب فوکوس کردند که از مرکز کنترل تنفس در ساقه مغز منشا گرفته و از سطح مهره‌های گردنی ۳ و ۵ می‌گذرند. این فیبرها همان طور که گفته شد عضله دیافراگم را کنترل می‌کنند که نقش حیاتی در تنفس دارد. به دنبال یک اسیب نخاعی در این نواحی، فیبرهای عصبی آسیب دیده می‌میرند و در نتیجه ارتباط مغز و این عضلات مختل می‌شود. در این زمان در محل آسیب بافت اسکار متراکمی متشکل از مواد قندی شکل می‌گیرد که رشد نورونی جدید را مهار می‌کند و به تدریج با گذشت زمان شدت و طول آن تغییر نمی‌کند و درنتیجه برقراری ارتباطات نورونی در این قسمت مختل می‌شود. اینک این محققین تکنیکی را برای درمان ناحیه آسیب و با استفاده از طراحی یک آنزیم خاص ایجاد کرده‌اند که می‌تواند ارتباطات را مجددا برقرار کند و موجب بازیابی عملکرد تنفسی شود. محققین در حیوانات آزمایشگاهی از تکنیکی ترکیبی برای احیا عملکرد تنفسی و چندین ماه بعد از آسیب استفاده کردند. ابتدا، آنزیمchondroitinase را در جایگاه اعصاب تنفسی در طناب نخاعی تزریق کردند تا بتوانند مواد قندی مزاحم را بردارند. این آنزیم موجب برقراری ارتباطات جدید و تحریک مسیرهای بعدی درسیستم حرکتی تنفسی می‌شود. سپس، این جانوران در معرض دوره‌های مختصری از کمبود اکسیژن قرار گرفتند که موجب می‌شد آنها سریع تر و سخت تر تنفس کنند که این امر موجب بازتوانی عضلات تنفسی می‌شود. که این بخش دوم را به اصطلاح روش هیپوکسی متناوب می‌گویند. این روش ترکیبی تزریق آنزمی و هیپوکسی متناوب موجب افزایش سطح سروتونین می‌شود. افزایش سروتونین در جایگاه آسیب می‌تواند به احیا عملکرد دیافراگم کمک کند. خارق العاده بودن این نتایج تنها به دلیل این مطلب نیست که عملکرد عضلات فلج شده به طور کامل احیا شد بلکه به این دلیل است که آنها موفق شدن توانایی نفس کشیدن را بعد از یک و نیم سال در این موش‌های آسیب دیده احیا کنند. منبع

پسآمد: نزدیک ۲۰شب بود که شب‌هاخوابی پر استرس داشتم و در طول شب مدام هذیان میدیدم. این روند بدنم را بسیار ضعیف نمود و موجب سرماخوردگی‌ای شد که تاحالا این مدلی‌شو تجربه نکرده بودم. بینیم طوری کیپ و تنگ شده بود که حتی نفازولین چشمی هم کوچکترین تاثیری روش نداشت. تمام بدنم درد میکرد و بسیار بیتاب و قرار بودم. در طول روز و شب مدام آب خنک میخوردم و عطشم رفع نمیشد. شب تا صبح و صبح تا شب از شدت درد و خستگی و بی‌قراری ناله میکردم و مدام به پهلو میخوابیدم اما دریغ از اندکی آرامش. بالاخره سرماخوردگی رفع شد اما درد همچنان در مفاصلم وجود داشت بخصوص در دست‌هام که قبلا هم اینجا درموردش نوشته بودم. بیشتر از دوهفته این روند ادامه داشت تا اینکه زنگ زدم به دکتر علی موسوی متخصص مغز و اعصاب و مشکلم را بهش گفتم. ایشان  برام کپسول گاباپنتین۳۰۰ تجویز کرد و درحال مصرف اونها هستم. ۶ کپسول اول این دارو۳۰تا۵۰درصد دردهام را کاهش داده و موجب شد که بعد مدتها بتونم شب آرام بخوابم، اما از کپسول هفتم نم نم درد برگشت سرجاش و کپسول هشتم و نهم دیگه اصلا اثری نداشتن و دوباره دیشب تا همین الان که میخوام مطلب را منتشر کنم از شدت درد دست یه لحظه آرام نداشتم و تمام شب را بیدار بودم و نالیدم.

زخم بستر که اصطلاحا زخم فشار نیز به آن گفته می‌ شود، عارضه ‌ای است که بر اثر فشار مستمر، اصطکاک، رطوبت، دما و کهولت سن در هر نقطه از بدن ممکن است به وجود بیاید ولی معمولا این زخم روی قسمت‌ های استخوانی و غضروفی بدن مانند استخوان خاجی، آرنج، زانو، قوزک پا و… مشاهده می ‌شود و اگر در مراحل اولیه به پزشک مراجعه شود به راحتی درمان می‌ شود. ولی زخم ‌های مزمن این بیماری، می ‌توانند زندگی فرد را تهدید کنند. دکتر طباطبایی، متخصص پوست درباره این بیماری می ‌گوید: زخم بستر در هر قسمتی از پوست بدن که بیشترین فشار را برای زمانی طولانی تحمل می ‌کند، اتفاق می ‌افتد و بیمارانی که به هر دلیل، زیاد روی تخت می ‌خوابند در نواحی پشت شامل شانه ‌ها، لگن، ستون فقرات، آرنج ‌ها و پاشنه پا دچارش می ‌شوند و در بیمارانی که از صندلی چرخدار استفاده می‌ کنند این بیماری در نواحی پایین کمر مشهود است. به نوشته اسماعیل جبرائیلی بر اثر فشار مستمر و طولانی، عروق پوست آسیب می‌ بینند و ابتدا این تنگ ‌شدگی خفیف است، می‌ افزاید: بر اثر استمرار، تنگ شدگی عروق(محرومیت از خون) افزایش پیدا می ‌کند و بیمار احساس درد(اگر نخاعی نباشد) می‌ کند و سپس به مرور پوست منطقه ی فشار قرمز شده و به تاول و زخم ختم می ‌شود.

وی می ‌افزاید: طبق بررسی‌ های به عمل آمده این بیماری از ۴ مرحله تشکیل شده که: در مرحله ابتدایی آن، سطحی‌ ترین نوع آسیب دیدگی به صورت جلدی است و رنگ پوست قرمز می ‌شود که با برداشتن فشار از روی آن، قرمزی پوست کاهش پیدا نمی ‌کند. این مرحله ظاهرا شبیه مواردی است که پوست برای مدت طولانی تحت فشار قرار گرفته است.

ولی در مرحله دوم این بیماری شرایط قدری فرق می ‌کند و این مرحله با آسیب ‌دیدگی لایه سطحی پوست همراه است ولی این آسیب دیدگی از لایه میانی پوست فراتر نمی ‌رود و ممکن است به صورت تاول یا ساییدگی ظاهر شود. دکتر طباطبایی بهترین درمان برای زخم بستر را پیشگیری عنوان کرده و می ‌گوید: پیشگیری آسان ‌ترین راه برای جلوگیری از بروز این بیماری است که اگر این جا به‌ جایی را بیمار خود انجام دهد، بسیار بهتر از وقتی است که جا به‌ جایی توسط پرستار و اطرافیان صورت بگیرد، چرا که در این شرایط هر ۸ ساعت یک بار با توجه به عدم حرکت بیمار، پرستار باید بدن بیمار را تکان داده و جا به‌ جا کند و بهتر این است این فاصله زمانی از ۸ ساعت هم کمتر باشد.

اما در مرحله سوم این بیماری، ضایعه، تمامی لایه‌ های پوست را متاثر می‌ سازد و ممکن است به بافت‌ های زیر جلدی نیز صدمه بزند، در این لایه جریان خون به کندی صورت می‌ گیرد و به همین دلیل درمان زخم(حاوی چرک) با دشواری همراه است.

مراقبت از زخم

چه زخمی را باید جدی گرفت؟

بهبود زودتر زخم با خوش‌اخلاقی

نقش عسل در درمان زخم ها

جای زخم‌ ها را باید لیزر کرد؟

اثرات گیاه آلوئه بر زخم پوستی