دانشمندان اعلام کردند؛ که به جای یافتن راهی برای مقابله با پاسخ‌های ایمنی طی ترمیم و بازسازی، میتوان بدنبال یافتن راهی برای کمک گرفتن از پاسخ ایمنی برای کنترل پاسخ ایمنی بود. در طی روند آسیب طبیعی، سلول‌های ایمنی به ناحیه آسیب دیده نفوذ می‌کنند و باقی مانده‌های سلولی و بافتی را پاک سازی می‌کنند تا فرایند بازسازی را شروع کنند. اما در آسیب بافت عصبی با تخریب سد خونی مغزی، سلول‌های ایمنی به ناحیه آسیب وارد شده و التهاب را افزایش میدهند و این امر مانع از ترمیم بافت عصبی می‌شود. این امر موجب مرگ سریع نورون‌ها، آسیب با غلاف پیرامون فیبرهای عصبی و تشکیل اسکار و ممانعت از بازسازی عصبی میشود. مطالعات گذشته سعی داشته‌اند با تزریق استروئیدهایی مانند متیل پردنیزولون مشکلات به پاسخ ایمنی را به حداقل برسانند اما این درمان خود عوارض جانبی مانند سپسیس، خونریزی گوارشی و لخته خونی را به همراه دارد. اما محققین نانوذره‌هایی را طراحی کرده‌اند که مانع از حرکت سلول‌های ایمنی به سمت طناب نخاعی میشوند و آنها را از رفتن به ناحیه آسیب منحرف می‌کنند. این نانوذرات سلول‌های ایمنی را با توجه به ویژگی‌های فیزیکی‌شان مانند اندازه‌ای معادل خورده سلول‌ها و داشتن بار منفی که موجب میشود به سلول‌های ایمنی متصل شوند، بازبرنامه ریزی می‌کنند. همین امر موجب میشود که عوارض جانبی مربوط به سلول‌های ایمنی به حداقل برسد. با کاهش التهاب قابلیت بازسازی ناحیه آسیب دیده به حداکثر میرسد. منبع

بازدیدها: 122