پیوند سلول‌های بنیادی ممکن است ریکاوری عملکردی را بعد از یک آسیب حاد طناب نخاعی افزایش دهد که این امر تا حدی از طریق قابلیت‌های حفاظت کنندگی عصبی است، با این حال معمولا نقطه ضعفی که وجود دارد بقای اندک سلول‌ها در ریز محیط آسیب بعد از پیوند است، هر چند میتوان به موارد دیگری مانند تمایز زدایی سلول‌ها، رد پیوند و تشکیل تومور نیز اشاره کرد. درمان با وزیکول‌های خارج سلولی مشتق از سلول‌های بنیادی عصبی این پتانسیل را دارد که راه حلی برای مشکلات ذکر شده در بالا باشد زیرا مشخص شده است که این وزیکول‌ها دارای اثرات ضد التهابی، نورون زایی و نوروتروفیک هستند. با توجه به این مطلب، محققین در بیمارستان دانشگاه پزشکی اخیرا از وزیکول‌های خارج سلولی مشتق از سلول‌های بنیادی عصبی در مدل رتی آسیب طناب نخاعی استفاده کرده‌اند. ارزیابی‌های آنها نشان داده است که این رویکرد مبتنی بر وزیکول‌های خارج سلولی موجب کاهش آپوپتوز یا مرگ برنامه ریزی سلولی و هم التهاب عصبی شد. هم چنین استفاده از این وزیکول‌ها با القای اتوفاژی به عنوان یک مکانیسم سلولی تنظیم شده که اجزای غیر ضروری و فاقد عملکرد را حذف می‌کند، موجب ریکاوری عملکردی رت مدل شده برای آسیب طناب نخاعی شد. این وزیکول‌های خارج سلولی مشتق از سلول‌های بنیادی اتوفاژی را فعال کردند که این امر بوسیله تعداد افزایش یافته اتوفاگوزوم‌ها و بیان افزایش یافته پروتئین‌های مربوط به اتوفاژی مانند LC3BII و Beclin-1 مشخص شد. هم چنین استفاده از این وزیکول‌ها آپوپتوز و ترشح سیتوکین‌های پیش التهابی مانند TNFα، IL-1β و اینترلوکین ۶ را مهار کردند. اضافه کردن یک مهار کننده اتوفاژی میتواند مانع از کاهش التهاب و آپوپتوز بوسیله وزیکول‌های خارج سلولی شود. محققین امیدوارند که این یافته که وزیکول‌های خارج سلولی مشتق از سلول‌های بنیادی عصبی میتوانند آپوپتوز و فرایندهای التهابی را بوسیله پیشبرد اتوفاژی سرکوب کنند بتواند تکوین درمان‌های جدید و موثر برای آسیب طناب نخاعی را تسریع کند. منبع